Pagina 1 van 4 In november 2007 heeft Frans Grol op verzoek van stichting "Help Burundi" een bezoek gebracht aan Muyinga met als hoofdtaak het opzetten van een schoenfabriekje. In het bijgevoegde verslag van Frans Grol is te lezen hoe het een en ander is gelopen en hoe dit door Frans is ervaren. Frans heeft zijn reisverslag de volgende titel meegegeven: Burundi, het land van rode aarde, bergen en lachende mensen
In november/december ben ik op verzoek van stichting “Help Burundi” en met medeweten van het Lilianefonds naar Burundi afgereisd naar de stad Muyenga. Daar heb ik mogen werken in het centrum voor gehandicapte kinderen, waar zo’n 150 kinderen liefdevol door de zusters worden opgevangen. Na ruim 40 jaar werken als orthopedisch schoentechnicus heb ik mijn bedrijf overgedragen en was er tijd om dingen te gaan doen die ik ook belangrijk vind en zin geven aan mijn leven. Mijn idee en verlangen zijn om kennis en kunde over te brengen naar ontwikkelingslanden zodat mensen daar zelfstandig en zonder veel hulp vanuit onze wereld in staat zijn om een productie op te zetten die gelden genereert. Op deze manier komt de economie van het land op gang en ontstaat er vooruitgang met een visie. Natuurlijk ben ik maar een kleine druppel op de grote gloeiende plaat maar elke druppel is er een. In deze periode kruisten zich de wegen van Henk ten Braak en mij. Hij vroeg me een fabriekje voor sandalen op te zetten in het “Centre des Handicaps” in Muyenga. De voorbereidingen, in de vorm van een container vol spullen en machines en een gebouw, waren reeds gedaan. Dinsdag 20 november vlogen Henk, Toon, Antoon en ik via Nairobi in Kenya naar Bujumbura, de hoofdstad van Burundi. Vervolgens door naar Muyenga. Een lange reis, waarna we werden onthaald door de zusters van het ‘Centrum’. De plaats Muyenga ligt in het noord-oosten van Burundi en de bevolking is erg arm, maar mensen zijn vriendelijk en lachen makkelijk. Er is nauwelijks stroom, water of riolering. Er is geen sprake van enige sanitaire voorzieningen als wastafels, douches e.d. Wij hadden het geluk bij de zusters of bij de bisschop in hun behuizing te verblijven waardoor wij wel een douche hadden, weliswaar met koud water (en in mijn geval met een sterke bruine kleur) en we hadden een toilet (zonder bril maar het werkte wel). De hygiëne in het land is nog een groot probleem, evenals levensbedreigende ziektes als Malaria, H.I.V. en Aids. Ook aangeboren afwijkingen en infectieziektes zijn een groot probleem. Henk, Toon en Antoon hadden veel te regelen voor het ‘Waterproject’ en een stukje daarvan heb ik ook mee mogen maken. Er waren o.a. gesprekken met de vicaris van de bisschop, met de BDDM (een overkoepelende organisatie die de materiele belangen van het bisdom beheert), met de gouverneur en nog enkele anderen. Ook een wandeling naar de ‘Bron’ hoorde daarbij. Voor mij lag er een 4-ledige vraag m.b.t. mijn werkzaamheden, t.w. 1. Het leegmaken van de container, het sorteren van het materiaal voor de werkplaats en het inrichten ervan. 2. Instructie geven aan 3 jongens om te leren zelfstandig sandalen te maken. Het op gang brengen van de productie. 3. Het opzetten van een winkeltje om de gemaakte sandalen te verkopen. 4. Het doorgaan met instructie op gebied van schoeisel en het langzaam starten van onderwijs op grotere schaal zowel in de technische richting alsook voor de vele orthopedische problemen.
|